Twenty Four 'Harry'

Siedziałam w domu pijąc kawę. Mój spokój zakłócił dzwonek do drzwi. Poszłam otworzyć i ujrzałam Harry’ego.

- Hej – powiedziałam do niego, a on odpowiedział mi.

Wszedł do środka i zdjął kurtkę.

- Napijesz się czegoś? – zapytałam.

- Nie dzięki. Wezmę małą i jadę – powiedział.

- Jeszcze śpi. Poszła późno spać, bo bawiła się z Mindy – powiedziałam i usiadłam przy stole.

- To skoro śpi, to poproszę herbatę.

Pięć lat temu ja i Harry byliśmy parą. Zaszłam w ciąże i się to zmieniło. Teraz jest tak, że Harry po prostu odwiedza albo zabiera gdzieś Emily. A my rozmawiamy ze sobą normalnie jak znajomi.

Zrobiłam jemu herbatę i podałam.

- Jak tam u ciebie? – zapytał.

- Może być, a co? – spytałam.

- Tak tylko pytam. Nie jest cos potrzebne wam? – kolejny raz zapytał.

- Nie. Dajemy radę – skłamałam.

Tak naprawdę wczoraj zostałam zwolniona z pracy, bo zawsze wychodziłam 10 minut wcześniej odebrać Emily. I na oddatek nie mam opłaconego czynszu za ten miesiąc więc jest zajebiście.

- A potrzebne jakieś ciuchy Emilly, albo buty czy coś? – zapytał.

- Spokojnie, wszystko mam – uśmiechnęłam się do niego.

- Na pewno? – zapytał kolejny raz dzisiaj.

- Tak, Harry na pewno – powiedziałam.

Usłyszeliśmy małe kroczki. W końcu Emily pojawiła się w kuchni.

- TATA! – krzyknęła i podbiegła do Harry’ego.

- No cześć kruszynko – zaśmiał się i wziął ją na ręce. – Idziemy dzisiaj do wesołego miasteczka. Co ty na to? – zapytał.

- TA! – krzyknęła mała.

Zrobiłam jej płatki, które z pomocą Harry’ego zjadła. Następnie ubrałam jej kremowe rurki, czarną bluzkę, białe converse (tak Harry jej kupił) i kremowy sweterek. Uczesałam ją w kitkę i dałam całusa.

Nareszcie sama. Znaczy się, od niedawna ta samotność mnie dobija. Chciałabym w końcu znaleźć sobie kogoś… Ah, nie ważne. Zaczęłam szukać jakieś pracy. Ale nic ciekawego nie było. Trudno znaleźć prace komuś z takim wykształceniem jak moje. W wieku 18 lat zaszłam w ciąże i nie ukończyłam szkoły średniej.

Minęło kilka godzin i zaczęło się robić ciemno, a ich nadal nie było. Zaniepokojona zadzwoniłam do Harry’ego. Odebrał po dwóch sygnałach.

- Harry? Gdzie jesteście? – zapytałam.

- Już wracamy, bo byłem z małą u Louisa i Eleanor – powiedział. – Będziemy za 15 minut.

Rozłączyłam się i położyłam na chwilę na kanapie. Po chwili usłyszałam śmiech Emily, a potem poczułam jak mi wskakuję na kolana.

- I jak się bawiłaś? – zapytałam.

- Mama, a tam był takie duze koło i byłam z tata na tym! I było baldzo fajnie. Pats co tata wygrał dla mnie – pokazała mi misia.

- Uuu… Ale super misio! – powiedziałam i spojrzałam się na Harry’ego.

- Dziękuję – powiedziałam. – Jesteś głodny? Chcesz coś zjeść? – zapytałam.

- Wielkie dzięki, ale wracam, bo jutro rano do studia musze jechać – powiedział.

- Em, pożegnaj się z tatą – powiedziałam, a mała rzuciła się na niego.

Widziałam jak za sobą tęsknią. Em za Harrym, a Harry za nią. No, ale co mam zrobić? No co?

Kilka dni później…

Właśnie przyszedł Harry, bo musiałam z nim porozmawiać.

- Coś się stało Em? – zapytałam wyraźnie wystraszony.

- Nie. Spokojnie – odpowiedziałam.

- To co się dzieję? – zapytał.

- Chodzi o to, że… Muszę wyprowadzić się do Polski – powiedziałam. – Nie chcę ci ograniczać czasu z Em, bo widzę jak ona za tobą tęskni i cały czas o tobie mówi, ale ja nie mogę zostać. Wywalili mnie z pracy i nie mam kasy na czynsz więc mam 5 dni na wyprowadzenie się. Harry, ja po prostu nie mam wyjścia – szepnęłam i spojrzałam na niego.

Widziałam ból w jego oczach. Wiedziałam, że nie będzie łatwo jemu się rozstać z Emily, ale ja nie mam wyjścia! Westchnął głęboko i oparł się o kanapę. Ręce zacisnął na oczach.

- I jak ja będę się z nią widywać? Teraz widuję ją co 3 dni, a teraz co? Co dwa, trzy miesiące?! – krzyknął.

- Do jasnej cholery! To co mam zrobić? – tym razem to ja krzyknęłam.

- Zamieszkacie u mnie. Mam duże mieszkanie, znajdziesz sobie pracę i będzie dobrze – powiedział z uśmiechem.

- Tak, zabawne! Harry, ale ja z tobą w jednym domu? – zapytałam. – Nie, ja się nie zgadzam! – powiedziałam.

- To lepiej, żeby Emily nie miała ojca?! – wrzasnął.

- Daj mi spokój! – powiedziałam.

- Nie jest mi łatwo z tym, że ją tak rzadko widuję! – powiedział.

- A myślisz, że mi jest łatwiej? Nie potrafię jej zapewnić wszystkiego co jej potrzebne, nie mogę znaleźć pracy, bo nie mam wykształcenia i w dodatku jestem w tym sama. Myślisz, że mi łatwo, kiedy Emily płacze w nocy, bo chciałaby, żebyś jej pośpiewał kołysankę, żebyś ją przytulił. I co ja mam jej wtedy powiedzieć? – powiedziałam i zaczęłam płakać. – Wiedziałam, że będę straszną matką – szepnęłam.

- Ej no, [T.I.] nie płacz – powiedział i mnie objął. – Zamieszkajcie u mnie, a jak nie będzie ci pasowało coś to wtedy dam ci pieniądze na czynsz…

- Nie, Harry ja nie mogę. Muszę sama sobie poradzić – powiedziałam odsuwając się od niego.

- Ale to moja wina, że nie masz pracy to przeze mnie, bo zrobiłem ci dziecko – powiedział, a ja się zaśmiałam. – To jak? – zapytał.

- Ale jak mi się nie spodoba życie z tobą pod wspólnym dachem to wyprowadzam się z Em do Polski – powiedziałam, a on przytaknął.

Dwa dni później…

- Dzie jedziemy? – zapytała sepleniąc Emily.

- Oj, zobaczysz – powiedziałam, aż w końcu dojechaliśmy do domu Harry’ego.

- Psyjechaliśmy do tatusia? – zapytała.

- Tak – uśmiechnęłam się do niej.

Harry czekał na nas przed drzwiami. Otworzył nam drzwi i weszliśmy do środka. Ma nowocześnie urządzony dom, co mi się bardzo podoba.

- Chodź Emily z tatą – powiedział Harry i wziął ją na ręce.

Poszłam za nimi i Harry otworzył drzwi do jakiegoś pokoju.

- To twój nowy pokoik, od dzisiaj będziesz tu mieszkać – powiedział.

- A mama? – zapytała.

- Mama ma pokój obok ciebie – powiedział.

- A mama i tata nie powinni spać lazem? – zapytała, a my się zaśmialiśmy.

Harry pomógł mi w rozpakowaniu rzeczy. Harry poszedł usypiać Em, a ja wzięłam album ze zdjęciami. Końcówka związku z Harrym. Ja w ciąży, ja po urodzeniu Em razem z Harrym, a potem masa zdjęć Emily. Nagle poczułam jak Harry usiadł obok mnie.

- Ale ona jest do ciebie podobna – powiedział Harry.

- Do ciebie też, ma po tobie oczy i dołeczki w policzkach – powiedziałam.

- Ale włosy ma po tobie i nos i usta i cerę – przewrócił na następną kartkę co nie było dobre w tej sytuacji. Ja, Harry, Emily 2 dni po urodzeniu. Przytuleni do siebie, trzymając ją na rękach.

- Byliśmy wtedy tacy szczęśliwi – powiedział Harry.

- A co teraz nie jesteś? – zapytałam.

- Nie – odpowiedział i spojrzał się na mnie.

- Ja pójdę już spać. Dobranoc i dziękuję – powiedziałam i poszłam do swojego pokoju.

W nocy obudził mnie płacz Emily. Pobiegłam do jej pokoju. Zaczęłam ja głaskać po główce, a po chwili i Harry się znalazł w pokoju.

- Co się dzieje? – zapytał.

- Ma gorączkę. Przyniesiesz ten różowy syrop? – zapytałam.

- Jasne – odpowiedział, a po chwili wrócił z syropem.

Podałam małej i Harry wziął ją na ręce do swojego pokoju. Chciałam już iść do swojego, ale Em mnie zawołała. Chciała, abym położyła się obok niej. Spojrzałam się na Harry’ego, a on przytaknął. Położyłam się i tak zasnęłam.

Obudziła mnie Emily, która skakała mi po głowie. Dosłownie!

- A tata i mama się kochają – śmiała się mała, a ja z Harrym w dość niekomfortowej sytuacji się nie odezwaliśmy. – Ide bawić – powiedziała i zniknęła.

Nagle poczułam rękę Harry’ego na mojej.

- A może spróbujemy zacząć od nowa? – zapytał i nagle mnie pocałował. Przez 4 lata nikt mnie nie całował, przez cztery lata nie czułam się tak blisko przy kimś.

- Kocham cię Harry – powiedziałam.

______________________

Na razie chwilowy brak weny chociaż w końcu napisałam rozdział na: 

your-sooong.blogspot.com ....

W dodatku zaczęłam pisać nowe opowiadanie :

one-direction-diaries.blogspot.com

W szkole jak w szkole mam już jej dosyć więc cieszę się bardzo, że już mamy wolne i za niedługo święta...

Pozdrawiam, Marcela <3